nachtshiften
Blijf op de hoogte en volg Hanne
07 April 2014 | Suriname, Paramaribo
Hello iedereen! Er is weeral een week verloskamer voorbij, de tijd vliegt hier echt. Er zijn al 5 weken stage voorbij! En toch voelt het niet zo. Deze week is het vooral over stage dat ik ga vertellen want voor de rest hebben we niet echt iets speciaals gedaan.
De afgelopen week heb ik mijn eerste nachtshiften gelopen in het ziekenhuis. Dit is toch wel wat anders dan in België. In België als je nachtshift hebt op verloskamer dan sta je er alleen voor. Hier sta je met 2 soms zelfs 3 verloskundigen en 1 soms 2 verpleegkundigen. Je staat met veel meer personeel. En er is ook nog 1 ding dat echt helemaal anders is, ze gaan ook slapen tijdens hun shift. Dat was iets wat ik in het begin echt niet snapte, ze zijn verantwoordelijk voor de verloskamer maar ze slapen tussendoor. En dan zeiden ze tegen mij als er iets was dat ik ze maar moest wakker maken. Zo was er een vrouw die ik al een paar uur aan het opvolgen was, ze had plots volledige ontsluiting, het was ook het 4de kindje dus dat was wel te verwachten, en het hoofdje zat al bekkenbodem dus als ze één keer ging persen zou dat kind geboren worden. Dus ik roep op de gang naar de zuster om te zeggen dat ze gaat bevallen, ik had haar een 10 minuten eerder al gewaarschuwd dat de vrouw 9cm had. Ze was ondertussen terug in slaap gevallen en de zuster kwam dus pas binnen wanneer het kind al geboren was. Ik heb die partus dus volledig alleen gedaan, ik stond daar alleen. Ik dacht echt bij mezelf, gelukkig dat dit een vlotte bevalling was en dat het kind ook goed was anders had ik heel de verloskamer bijeen moeten roepen om een zuster aan dat bed te krijgen. Het was gewoon echt raar om daar alleen te staan, ik ben het gewend dat ik de bevalling doe maar dan staat er ook wel steeds een zuster bij om te helpen als het nodig is.
De hoofdzuster had me wel gewaarschuwd wanneer ik ging vragen voor nachten. Ze zei me in het begin dat ik nog moest wachten en wat meer ervaring moest opdoen omdat ze tijdens een nachtdienst niet willen begeleiden. Ik snap nu echt wat ze bedoelt. Je wordt aan je lot overgelaten. “als er iets is dan roep je maar, wij gaan slapen!” , is het gene dat je hoort zo rond 1- 2uur. Op zich vind ik het niet zo erg want je leert wel wat als je er alleen voor staat, zo leer je aan alles denken en overlopen, heb ik alles gedaan bij die vrouw? Weet ik wat ik moet weten? Vordert de arbeid of moet ik hier ingrijpen? Daarvoor was het wel een goeie training. Want later sta je meestal ook alleen op een verloskamer en moet je het ook kunnen.
Op mijn laatste nacht was er een vrouw die volledige ontsluiting had om half 7, om 7 uur is de nachtshift gedaan maar ik zei tegen de zuster dat ik wel wou blijven voor de bevalling. Nu was het enige probleem dat het kind nog redelijk hoog zat, het moest nog wat indalen maar het begon ook bradycard te worden( te lage hartslag). Dus het kind moest zo snel mogelijk geboren worden maar er was nog een probleem, de vrouw kon/wou echt niet meeduwen. Ik heb het haar echt veel keren uitgelegd , ook de zuster heeft dit gedaan, maar ze deed het niet juist. En daarbij bleef het kind echt hoog zitten dus de zuster besliste dat de dokter moest komen voor een ventouse(zuignap). Dus ik dacht ja lap, daar gaat mijn bevalling. Maar het was wel de juiste beslissing want het kind moest er nu echt zo snel mogelijk uit.
Toen kwam de dokter eraan. Ze deed haar steriele handschoenen aan begon de ventouse in elkaar te steken want het zijn allemaal losse stukken, kwam ze tot de conclusie dat er stukken niet waren. Ondertussen stonden we al met 10 ofzo in die kamer omdat iedereen het toch wel wou zien die bevalling. De dokter zei tegen een verpleegkundige dat ze de stukken moest gaan zoeken. Ze komt terug, niet te vinden! Want nu? Ik weet het, zei de dokter, de tang! Een andere verpleegster op zoek naar de verlostang. Ik ondertussen probeerde de vrouw kalm te houden omdat die echt wel begon te panikeren omdat er zo veel volk in die kamer stond. En ik luisterde ook naar de harttonen en deze bleven bradycard dus het mocht wel niet te lang meer duren. De verpleegster komt eraan met de verlostang, ondertussen had de vrouw al een mooie knip gekregen van de dokter. De tang wordt wat in gewreven met wat katheterslijm, en de dokter plaatst de tang, dit lukt ook niet echt goed want hiervoor zat het hoofd nu al te laag! En ze kon de tang ook niet juist plaatsen dus waarschijnlijk is het een liggingsafwijking. De instrumenten helpen niet, dan maar zo. Twee verloskundigen duwden op de vrouw haar buik, ik en een andere student moesten haar benen open houden. De vrouw werkte ook niet echt mee wat te begrijpen is. En uiteindelijk na veel geduw werd het kind dan toch geboren.
Deze situatie is gewoon een beetje uit de hand gelopen omdat er zo veel volk in de kamer stond, de vrouw wist niet wat er gebeurde, ik probeerde haar dan alles wat uit te leggen maar er was zo veel lawaai , ze verstond dan ook niet alles wat ik zei, maar de rest van verloskundigen en verpleegkundigen keken nog niet naar de vrouw. Ze willen wel allemaal bij de bevalling aanwezig zijn maar naar de vrouw zelf kijken ze niet. En dat is iets wat ik soms echt niet snap. Ze komen allemaal die kamer maar binnen om te kijken maar ze snappen niet of willen het niet snappen , wat voor indruk dat op die vrouw geeft. Als ze met 10 in je kamer binnen stappen is het geen wonder dat je begint te panikeren. Maar goed, de baby is dan geboren en eigenlijk was die best goed. Hij was wat slapjes maar hij huilde wel. Maar je kon nu ook echt aan het hoofdje zien dat het inderdaad een liggingsafwijking was, ik kon het niet goed zien maar ik denk dat het asynclitisme was, het hoofdje zit dan scheef in het bekken.
Maar buiten dit voorvalletje is de stage echt wel leuk, maar eens ze je naam goed kennen dan mag je alles doen, ook de minder leuke taken. Hanne doe dit, Hanne ga dat eens doen, ga bij die vrouw dat doen, wil je daar dat eens controleren. En verschieten ze ervan dat je de draad soms kwijt bent en niet meer weet wat ik aan te doen was. Maar het is ook wel leuk, het laat zien vind ik dat ze je ook echt wel vertrouwen nu.
Zo dat was mijn week stage weeral, voor de rest hebben we deze week niet echt iets speciaals gedaan, we zijn een keertje gaan eten in Ji Ji’s , dit was wel lekker en het heeft een mooi uitzicht op de Suriname rivier. En gisteren was er een BBQ, de eerste BBQ in weken! En het smaakte echt op deze plek hadden we ook een mooi uitzicht op de rivier en er waren zo goed als alleen maar Belgen dus het was wel een beetje grappig om iedereen bij elkaar te zien.
Zo dit was het weer ongeveer,
Tot de volgende blog!!
Hanne x
De afgelopen week heb ik mijn eerste nachtshiften gelopen in het ziekenhuis. Dit is toch wel wat anders dan in België. In België als je nachtshift hebt op verloskamer dan sta je er alleen voor. Hier sta je met 2 soms zelfs 3 verloskundigen en 1 soms 2 verpleegkundigen. Je staat met veel meer personeel. En er is ook nog 1 ding dat echt helemaal anders is, ze gaan ook slapen tijdens hun shift. Dat was iets wat ik in het begin echt niet snapte, ze zijn verantwoordelijk voor de verloskamer maar ze slapen tussendoor. En dan zeiden ze tegen mij als er iets was dat ik ze maar moest wakker maken. Zo was er een vrouw die ik al een paar uur aan het opvolgen was, ze had plots volledige ontsluiting, het was ook het 4de kindje dus dat was wel te verwachten, en het hoofdje zat al bekkenbodem dus als ze één keer ging persen zou dat kind geboren worden. Dus ik roep op de gang naar de zuster om te zeggen dat ze gaat bevallen, ik had haar een 10 minuten eerder al gewaarschuwd dat de vrouw 9cm had. Ze was ondertussen terug in slaap gevallen en de zuster kwam dus pas binnen wanneer het kind al geboren was. Ik heb die partus dus volledig alleen gedaan, ik stond daar alleen. Ik dacht echt bij mezelf, gelukkig dat dit een vlotte bevalling was en dat het kind ook goed was anders had ik heel de verloskamer bijeen moeten roepen om een zuster aan dat bed te krijgen. Het was gewoon echt raar om daar alleen te staan, ik ben het gewend dat ik de bevalling doe maar dan staat er ook wel steeds een zuster bij om te helpen als het nodig is.
De hoofdzuster had me wel gewaarschuwd wanneer ik ging vragen voor nachten. Ze zei me in het begin dat ik nog moest wachten en wat meer ervaring moest opdoen omdat ze tijdens een nachtdienst niet willen begeleiden. Ik snap nu echt wat ze bedoelt. Je wordt aan je lot overgelaten. “als er iets is dan roep je maar, wij gaan slapen!” , is het gene dat je hoort zo rond 1- 2uur. Op zich vind ik het niet zo erg want je leert wel wat als je er alleen voor staat, zo leer je aan alles denken en overlopen, heb ik alles gedaan bij die vrouw? Weet ik wat ik moet weten? Vordert de arbeid of moet ik hier ingrijpen? Daarvoor was het wel een goeie training. Want later sta je meestal ook alleen op een verloskamer en moet je het ook kunnen.
Op mijn laatste nacht was er een vrouw die volledige ontsluiting had om half 7, om 7 uur is de nachtshift gedaan maar ik zei tegen de zuster dat ik wel wou blijven voor de bevalling. Nu was het enige probleem dat het kind nog redelijk hoog zat, het moest nog wat indalen maar het begon ook bradycard te worden( te lage hartslag). Dus het kind moest zo snel mogelijk geboren worden maar er was nog een probleem, de vrouw kon/wou echt niet meeduwen. Ik heb het haar echt veel keren uitgelegd , ook de zuster heeft dit gedaan, maar ze deed het niet juist. En daarbij bleef het kind echt hoog zitten dus de zuster besliste dat de dokter moest komen voor een ventouse(zuignap). Dus ik dacht ja lap, daar gaat mijn bevalling. Maar het was wel de juiste beslissing want het kind moest er nu echt zo snel mogelijk uit.
Toen kwam de dokter eraan. Ze deed haar steriele handschoenen aan begon de ventouse in elkaar te steken want het zijn allemaal losse stukken, kwam ze tot de conclusie dat er stukken niet waren. Ondertussen stonden we al met 10 ofzo in die kamer omdat iedereen het toch wel wou zien die bevalling. De dokter zei tegen een verpleegkundige dat ze de stukken moest gaan zoeken. Ze komt terug, niet te vinden! Want nu? Ik weet het, zei de dokter, de tang! Een andere verpleegster op zoek naar de verlostang. Ik ondertussen probeerde de vrouw kalm te houden omdat die echt wel begon te panikeren omdat er zo veel volk in die kamer stond. En ik luisterde ook naar de harttonen en deze bleven bradycard dus het mocht wel niet te lang meer duren. De verpleegster komt eraan met de verlostang, ondertussen had de vrouw al een mooie knip gekregen van de dokter. De tang wordt wat in gewreven met wat katheterslijm, en de dokter plaatst de tang, dit lukt ook niet echt goed want hiervoor zat het hoofd nu al te laag! En ze kon de tang ook niet juist plaatsen dus waarschijnlijk is het een liggingsafwijking. De instrumenten helpen niet, dan maar zo. Twee verloskundigen duwden op de vrouw haar buik, ik en een andere student moesten haar benen open houden. De vrouw werkte ook niet echt mee wat te begrijpen is. En uiteindelijk na veel geduw werd het kind dan toch geboren.
Deze situatie is gewoon een beetje uit de hand gelopen omdat er zo veel volk in de kamer stond, de vrouw wist niet wat er gebeurde, ik probeerde haar dan alles wat uit te leggen maar er was zo veel lawaai , ze verstond dan ook niet alles wat ik zei, maar de rest van verloskundigen en verpleegkundigen keken nog niet naar de vrouw. Ze willen wel allemaal bij de bevalling aanwezig zijn maar naar de vrouw zelf kijken ze niet. En dat is iets wat ik soms echt niet snap. Ze komen allemaal die kamer maar binnen om te kijken maar ze snappen niet of willen het niet snappen , wat voor indruk dat op die vrouw geeft. Als ze met 10 in je kamer binnen stappen is het geen wonder dat je begint te panikeren. Maar goed, de baby is dan geboren en eigenlijk was die best goed. Hij was wat slapjes maar hij huilde wel. Maar je kon nu ook echt aan het hoofdje zien dat het inderdaad een liggingsafwijking was, ik kon het niet goed zien maar ik denk dat het asynclitisme was, het hoofdje zit dan scheef in het bekken.
Maar buiten dit voorvalletje is de stage echt wel leuk, maar eens ze je naam goed kennen dan mag je alles doen, ook de minder leuke taken. Hanne doe dit, Hanne ga dat eens doen, ga bij die vrouw dat doen, wil je daar dat eens controleren. En verschieten ze ervan dat je de draad soms kwijt bent en niet meer weet wat ik aan te doen was. Maar het is ook wel leuk, het laat zien vind ik dat ze je ook echt wel vertrouwen nu.
Zo dat was mijn week stage weeral, voor de rest hebben we deze week niet echt iets speciaals gedaan, we zijn een keertje gaan eten in Ji Ji’s , dit was wel lekker en het heeft een mooi uitzicht op de Suriname rivier. En gisteren was er een BBQ, de eerste BBQ in weken! En het smaakte echt op deze plek hadden we ook een mooi uitzicht op de rivier en er waren zo goed als alleen maar Belgen dus het was wel een beetje grappig om iedereen bij elkaar te zien.
Zo dit was het weer ongeveer,
Tot de volgende blog!!
Hanne x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
